Konkurs z książką „Portugalka”
Rozstrzygnięcie konkursu. Książkę wygrywa:
patulka
Gratulacje! Laureatkę proszę o wiadomość z adresem do wysyłki nagrody (brak zgłoszenia do 01.05.2017 godz. 13.00 będzie równoznaczny z rezygnacją z nagrody). Można pisać na maila: kontakt@ksiazkiweterze.pl lub w wiadomości na profilu „Książki w eterze” na Facebooku.
Za egzemplarz konkursowy serdecznie dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka.
Wraz z Wydawnictwem Prószyński i S-ka zapraszam do udziału w konkursie!
Do wygrania książka Iwony Słabuszewskiej-Krauze pt. „Portugalka”!
Opis wydawcy: Poczuj prawdziwą Portugalię – słońce i mrok, upał i chłód. Rozwiąż zagadkę. To opowieść dla ciebie.
Aby wziąć udział w konkursie należy w komentarzu poniżej odpowiedzieć na pytanie: Jak myślisz, na co patrzy kobieta na okładce?
Pozostałe warunki konkursu:
– udostępnienie konkursowego wpisu na Facebook’u (publicznie na swoim profilu)
– zaproszenie znajomych do udziału w konkursie
– konkurs dla fanów „Książki w eterze” i „Prószyński i S-ka”
Wśród wszystkich uczestników, którzy spełnią warunki konkursu, zostanie wyłoniony laureat. Na zgłoszenia czekam do godz. 21.00 w środę 26 kwietnia 2017 roku. Powodzenia!
Kobieta patrzy na barwne motyle unoszące się nad doliną. Oczarowały ją feerią barw… ale najbardziej zazdrości im wolności. Tego, że same mają odwagę decydować o swoim losie, a ona nie może znaleźć w sobie tej siły…
Kobieta z okładki patrzy na bezkres drogi jaką przebyła w poszukiwaniu straconego szczęścia i miłości.
Kobieta na okładce spogląda na piękne Portugalskie widoki których niejeden nie mając ich przed oczami może pozazdrscic. Napawa się widokiem piękna i radosci jaka daje Portugalia.
Patrzy… w przeszłość
Kobieta patrzy na dom, który opuszcza by zacząć wszystko od nowa…
Jako, że to Portugalka zapewne patrzy na wspaniałe winnice znajdujące się w oddali.
Kobieta spogląda na ukochane rodzinne strony, miejsca, w których wyrosła, które stały się częścią jej istnienia. Teraz opuszcza swój świat, by podążyć za miłością. Jest szczęśliwa, bo kocha, ale jest w niej też bezmiar smutku, bo nie wie, kiedy znów zobaczy najdroższe krajobrazy i bliskich ludzi.
Kobieta na okładce właśnie wróciła w rodzinne strony, jest pełna obaw, nie wie, co przyniesie ten powrót. Spogląda z oddali na swój rodzinny dom, który przywołuje wspomnienia – w jej pamięci pojawia się szereg obrazów, ostatni z nich to pocałunek z miłością jej życia, który miał być zapowiedzią czegoś pięknego, a przyniósł ból, który wygnał ją z domu na długie lata.
Puściłam wodze fantazji, pozdrawiam 🙂
Kobieta spogląda w dal ,serce jej sie wzrusza bo widzi to co kocha . Piekno przyrody ,otaczający bliski jej sercu swiat dzieciencych lat , wspomnień drogich Gdzie każda ścieżka ma swoj ślad , tak bardzo kiedys drogi A teraz wspomnienia powracają , serc az zadrżało ,bo nic sie nie zmieniło -Wszystko jest jak było .Tylko człowiek wiecej ma lat I wraca ciagle z tęsknota w tamten swiat Piekny z dzieciństwa swiat w sercu na zawsze wyryty .
Piękna pani z okładki ogląda się za siebie, zamykając tym samym pewien etap swojego życia.
Rozmyśla, wspomina, analizuje, wyciąga wnioski…
Zdaje się, że jest to dla niej trudne, być może sprawia jej ból. Moim zdaniem zdradza to jej postawa ciała, ściska kapelusz jakby chciała się pożegnać z dawnym życiem i zarazem chciała oddać hołd nad grobem bliskiej osoby.
Jest to niewątpliwie zagadka, którą bardzo chętnie poznam i mam nadzieję, że tym razem szczęście usmiechnie się właśnie do mnie…
Na (za) odchodzącą w dal nieznajomą kobietę w zwiewnej czarnej sukni i pięknym szalem na ramionach, nucącą magicznie urzekającą smutkiem pieśń Fado…
Kobieta na okładce zagląda w swoje wspomnienia, zapewne w jakiś sposób związane z tym miejscem:)
Kobieta z okładki patrzy w kierunku swojej przeszłości. To tam zostawiła wszystkie smutki i niepowodzenia, a tu gdzie się znajduje rozpocznie się jej Nowa przygoda, która być może przyniesie nową miłość i sielankę.
Kobieta patrzy na zachód słońca. Po upalnym dniu w końcu może zdjąć kapelusz i odetchnąć. Już myśli o tym, co przyniesie jej następny dzień…
Kobieta spogląda na chmury, zastanawiając się czy zaraz lunie – a parasola brak!
Kobieta na okładce patrzy na dom, który musiała opuścić i nie wie czy kiedykolwiek będzie mogła wrócić w te strony. A w domu mężczyzna, który ją zranił…czy przebaczy, czy zaufa na nowo?
Kobieta patrzy i czeka na mnie żeby podarować mi książkę wygraną w waszym konkursie.
Kobieta patrzy w dal ale nie widzi pięknych krajobrazów tylko swoje wspomnienia ,piękne chwile które minęły bezpowrotnie ,szanse której nie wykorzystała i miłość która straciła bo nie potrafiła docenić tego co los jej zesłał w darze .
Kobieta na okładce patrzy na miejsce w którym wkońcu znalazła swoje szczęście. Miejsce w którym jest bezpieczna i kochana.
Kobieta patrzy tęsknie na swoją miejscowość w której zostawia swoja rodzinę i bliskich, została do tego zmuszona. Nie potrafiła już żyć w ten sposób. Zadowalając innych i nie myśleć o swoich potrzebach.. Postanowiła rzucić wszystko i wyprowadzić się z domu. Wyjechała do dużego miasta by studiować wymarzony kierunek jakim jest weterynaria ?
Kobieta spogląda na oddalajace się miasto które zostawia by zmienić swoje życie ale musi wyjechać w inne miejsce
Kobieta na okładce patrzy na miejsce jej bliskie, gdzie spędziła miłe chwile i gdzie być może mieszka ktoś kogo kocha.
Kobieta z okładki patrzy na miejsce, w którym kiedyś żyła i w którym była bardzo szczęśliwa, ale szczęście nagle ją opuściło.
Kobieta patrzy na gromadkę dzieci, bawiących się przed domem. To dzieci mężczyzny, którego kochała przed laty, los tak chciał, że drogi ich się rozeszły. Wróciła by odwiedzić rodziców mieszkających niedaleko. Mężczyzna ma teraz swoją rodzinę, a ona z daleka chciała popatrzeć jak mu się wiedzie.
Kobieta patrzy na roztaczające się winnice z nadzieją, że kiedyś jej uczucia dojrzeją, przynosząc spełnienie. 🙂
Kobieta na okładce patrzy na rozciągającą się przed nią dolinę z winnicami, które należą do jej ojca. Patrzy i zastanawia się, bo decyzja, którą musi podjąć zmieni przeszłość i istotnie wpłynie na teraźniejszość. Nikt nie jest w stanie jej w tym pomóc, a czasu coraz mniej.
Kobieta patrzy na przeszłość, którą za sobą zostawiła, zastanawiając się, czy dobrze zrobiła…
Kobieta z okładki patrzy na drogę pozostawioną za sobą z nadzieją, że ktoś jeszcze biegnie żeby ją zatrzymać.
Kobieta patrzy na drogę, wypatrując swojego RYCERZA, który ma przyjechać po nią na BIAŁYM KONIU.
Na piękny zachód słońca
No, poszedł sobie… Palant. Do mnie? Do mnie z tekstem o złej książce? No nie ogląda się, no! Do dalej, spadaj. No idźże! No, dobra, spokój, a teraz szybko do domu, wywalić tę niewygodną sukienkę i buty, a potem szlafroczek, herbatka i książka. No, w sam raz 🙂
Patrzy na swoje miasto rodzinne, które mieści się w Portugalii.
Kobieta spogląda na dom ,który opuściła kilka lat wcześniej. Zanim przekroczy jego próg chce nasycic oczy pięknem i wspomnieniami . Teraz będzie lepiej ….
Kobieta patrzy na pełne wdzięku i naturalnego piękna sarny, które nieśmiało wynurzyły się z leśnego zastępu, chcąc poskubać kusząco zieloną trawę. Akurat czeka na mężczyznę, który miał ją odwieść na kolejny przystanek jej życiowej podróży, lecz zamiast iść dalej, nie może oderwać wzroku od zwierząt. „Jak im jest dobrze, mają siebie, mimo wiecznej czujności, mogą czuć się bezpiecznie” – pomyślała.
świetny konkurs! pozdrawiam 🙂
🙂