Docenić zwyczajność.

 

Tak często marudzimy, że życie jest monotonne, schematyczne, nijakie, a może nawet nudne. Praca, dom, kołowrotek codzienności. Warto się zastanowić, czy w tej monotonności nie tkwi piękno życia? Dopiero pęknięta nić w owym kołowrotku powoduje, że człowiek docenia to, co miał.

 

Ola ma zaledwie dwa lata i diagnozę, która brzmi jak wyrok – neuroblastoma. Nowotwór złośliwy trawi jej wnętrzności, a nadzieja jest zaledwie małym płomyczkiem. Magda walczy o zdrowie dziecka i wie, że kiedyś wróci do normalnego życia. Wiara w cud jest u matki większa od strachu przed śmiercią. Przecież jej dziecko musi żyć. Tym zwyczajnym, pięknym życiem, którego tak nie doceniamy.

 

Karolina ma czternaście lat i chłoniaka. Zupełnie niedawno dowiedziała się, że ma przyrodniego brata. Czy będzie jej dane go poznać? Czy ma duszę wojowniczki walczącej o własne życie? Skąd wziąć radość i pogodę ducha, gdy nie ma nadziei?

 

Natasza Socha po raz kolejny zaskakuje czytelników. Napisała książkę o tak olbrzymim ładunku emocji, że trudno ją opisać w kilku zdaniach. Nadzieja, która nigdy nie ustaje. Odwaga do walki o życie. Marzenia, często błahe, a tak trudne do spełnienia. Empatia wyciskająca łzy z oczu. I uśmiech, mimo wszystko. Piękna, przejmująca i poruszająca powieść, której pominięcie jest dużym błędem. Przeczytajcie.

 

Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Liczba stron: 400
ISBN: 978-83-936-1060-0
Premiera: 13 września 2017

Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Pascal.