„Staliśmy naprzeciwko siebie. Nasze ciała niemal się stykały. Słyszałam jego oddech. Maks zebrał kosmyk włosów z mojej twarzy i bardzo delikatnie pocałował mnie w skroń.
— Przyjechałem, bo dłużej bym nie wytrzymał.
— A nie dlatego, że odwoziłeś Karolinę? — palnęłam, niszcząc jednym zdaniem cudowną atmosferę, która jeszcze przed momentem wokół nas się unosiła.
Maks odsunął się o krok i nieznacznie zmrużył oczy.
— Wolałabyś, aby to był powód? — zapytał z lekką złością w głosie. — Abym wrócił tu ze względu na Karolinę?
— Nie — odparłam szybko. — Oczywiście, że nie.
— To nie mów takich rzeczy.
— Przepraszam. — Dotknęłam jego ramienia.
Maks złapał mnie za rękę i bez słowa pociągnął w stronę wyjścia. Poddałam się mu, nie pytając o zamiary.
Powiedział coś do taksówkarza, a kiedy tamten kiwnął głową, otworzył mi tylne drzwi. Weszłam do środka, a Maks usiadł koło mnie.
— Nigdy więcej nie mów w ten sposób — powiedział po chwili.
— Obiecuję… — odparłam i dotknęłam jego ręki. — Naprawdę nie chciałam.
— To był bardzo trudny dzień — powiedział. — Ostatnich kilka dni było bardzo trudnych. Chciałbym, żeby to wszystko się już jakoś wyprostowało.
— Ja też.
Maks zwrócił się w moją stronę. Tak bardzo skupionego jeszcze go chyba nigdy nie widziałam.
— Nie miałem zbyt wiele czasu na przemyślenia, ale wiem jedno — choć nie znamy się długo ani dobrze, to czuję, że to, co nas już połączyło, jest tak potężne, że może przetrwać niejeden kataklizm.
— Wiem.
— To nie jest tylko miłość, choć ona jest silna. To nie jest też tylko pożądanie, choć ono mnie rozpiera. Ja czuję do ciebie coś więcej, coś, czego dotąd nigdy nie czułem, coś, co jest ponad to wszystko.
Maks odpiął pasy i zbliżył usta do mojego ucha, po czym zaczął mówić półszeptem.
— Chcę z tobą być, chcę dzielić swoje życie z tobą… — Pogładził moje włosy, sprawiając, że zadrżałam. — Chcę cię czuć i dotykać, a przede wszystkim chcę ci dawać szczęście. — Ściągnął szal i pocałował moją szyję, sprawiając, że wszystko we mnie zawrzało. — Wariuję bez ciebie.
Poruszyłam się, chcąc złapać jego spojrzenie. Nasze oczy były rozpalone. Pragnęłam, by zanurzył się w moich ustach, ale on miał inny plan. Pocałował swoje dwa palce, po czym przyłożył je do moich warg.
— Mamy czas — powiedział enigmatycznie. — Dużo czasu…
Nie miałam pojęcia, dlaczego się wycofał. Nie zrobiłam nic, co by go zniechęciło. Chciałam przecież, żeby mnie pocałował. Tylko tyle, a może aż tyle? Miałam gdzieś, że z przodu jechał jakiś starszy gość, na dodatek zupełnie niezwracający na nas uwagi. Mogło tam siedzieć i dziesięciu obcych mi facetów! Dla mnie liczył się Maks! Tylko on.
Wyjrzałam przez okno i wtedy do mnie dotarło, co planował.
— Nie wiem, czy jestem na to gotowa.
— Nie bój się.
Głęboko westchnęłam i wysiadłam z samochodu. Maks po chwili do mnie dołączył i mocno złapał mnie za rękę. Taksówkarz zgasił silnik i zapalił papierosa.
— Ale masz zimne ręce! Zaraz się rozgrzejesz.
— Nie wiem, czy na moje ręce cokolwiek pomoże.
— Znajdę jakiś sposób…
Stanęłam. Czułam, że nie dam rady zrobić ani kroku więcej.
— Nie… Jeszcze nie mogę…
Maks złapał moją twarz w obie dłonie. Były gorące i otulały mnie niczym gruby wełniany szal.
— Kocham cię. Zaufaj mi.
Wzięłam głęboki wdech, a potem bardzo powoli wypuściłam powietrze. Słyszałam swoje serce. Waliło jak oszalałe…”.
Kolejny fragment jutro na https://www.instagram.com/volusequat.reads/
