Alicja Flis, autorka książki Cienie w Dolinie Słońca, zawodowo związana z oświatą. Dlaczego pisze? Skąd czerpie inspiracje? Między innymi o tym w poniższej rozmowie. Zapraszam 🙂
Czy lubi Pani Włochy?
Jadąc po raz pierwszy do Włoch, nawet nie przypuszczałam, że ta podróż zmieni moje życie na zawsze. Rzym, Wenecja, Asyż, później Val di Sole – to magiczne miejsca, które zainspirowały mnie do twórczości literackiej. Pierwsza podróż zaowocowała wydaniem tomiku poetyckiego „Nie będę przepraszać za miłość…”, który jest zbiorem utworów dotykających najczulszych strun ludzkiej egzystencji: miłości, oczekiwania, spełnienia, ale też rozstań, powrotów, dalekich podróży w głąb kobiecej duszy: wrażliwej i czułej, czasami przekornej i zbuntowanej. Stanowczej i zdecydowanej w życiu, ale bezradnej wobec uczucia. Opowiadam w nim historię miłości, za którą tęsknią wszyscy zakochani bez względu na wiek, czas i miejsce, bo na miłość nigdy nie jest za późno i za miłość nigdy nie należy przepraszać. Poprzez pryzmat miłości szukam prawdy o człowieku.
Kolejna podróż do Włoch była inspiracją do napisania powieści sensacyjnej pt. „Złudzenia”. Tym razem zachwycił mnie Piazza Navona, najpiękniejszy plac Rzymu z niesamowitym klimatem stworzonym przez artystów. To samo serce tętniącego życiem wiecznego miasta: romantyczne knajpki, uliczni grajkowie, atmosfera przepełniona magią i miłością. Właśnie tam rozgrywa się akcja „Złudzeń”, które są opowieścią o losach trzech kobiet, które w przeszłości zostały ze sobą rozdzielone. Żadna z nich nie znała prawdy o swojej prawdziwej tożsamości. Żyły życiem zaplanowanym przez innych, przez los, przez przeznaczenie. Mówi o tym motto umieszczone na początku książki: „To los sprawił, że życie stało się złudzeniem”. Dopiero poznanie prawdy i prawdziwej miłości sprawiło, że bohaterki odnalazły siebie w świecie pozbawionym złudzeń.
Val di Sole, Dolina Słońca jest kolejnym miejscem, które mnie zachwyciło swoim pięknem i dzikością natury. Zaowocowało wydaniem powieści sensacyjnej „Cienie w Dolinie Słońca”. Zatem odpowiedź na postawione pytanie, czy lubię Włochy, brzmi: jestem w nich zakochana miłością wieczną.
Zahipnotyzować czytelnika fabułą wcale nie jest tak łatwo. Pani to zrobiła. Zgrabnie i ciekawie. W jakich okolicznościach zrodził się pomysł na książkę „Cienie w Dolinie Słońca”?
Inspiracją do napisania mojej kolejnej powieści „Cienie w Dolinie Słońca” były również Włochy i wakacje w Dolinie Słońca – Val di Sole. Zafascynował mnie krajobraz tej przepięknej doliny: rwąca rzeka Noce, wypełniona wystającymi skałami, otoczona górzystym terenem ze skalnymi grotami i dolinami porośniętymi kwiatami. Zainteresowali mnie ludzie, którzy przyjeżdżali tam na wypoczynek, a ich pasją był rafting i tarzaning, sporty ekstremalne uprawiane latem: spływ kajakowy w spienionym nurcie rzeki, wspinanie się po stromych skałach, przechodzenie przez mosty linowe, a wszystko po to, aby poczuć adrenalinę. Wiele razy ryzykowali własnym życiem. Widziałam wzburzoną rzekę, po której pływali kajakarze. Z obu jej stron wznosiły się wysokie ściany skalne. Pomyślałam, że gdyby coś się stało, ci ludzie nie mieliby szans na szybkie wydostanie się z wody. I właśnie wtedy przyszły mi do głowy zdania: „Stała nad brzegiem rwącej rzeki Noce. Mokra, zziębnięta i przerażona.” Zapisałam je i dalej zdania układały się już same.
Bohaterowie z charakterem. Wyraziści, pełnokrwiści. Ma Pani na nich pomysł już na początku procesu twórczego czy dojrzewają wraz z rozwojem akcji?
Staram się, żeby bohaterowie moich powieści byli ludźmi z określonym charakterem, obdarzeni wyrazistymi cechami osobowości, z konkretnymi wartościami i zasadami, którymi kierują się w życiu. Żeby mieli ugruntowany światopogląd i życiową mądrość. Każdy z nich musi mieć swoje CV i określony wygląd zewnętrzny. W tym miejscu dokonuję bardzo istotnej dla mnie wizualizacji bohaterów, żeby przez cały proces twórczy mieć ich obraz przed oczyma i w pamięci. Traktuję ich tak, jakby istnieli naprawdę, zżywam się z nimi, wręcz zaprzyjaźniam, żeby wiedzieć o czym myślą, co czują w danej chwili. Z pewnością żaden z bohaterów nie jest idealny, bo straciłby w oczach czytelnika wiarygodność. Każdy z nich skrywa jakąś tajemnicę, czy chociażby mroczne myśli. Dokładnie tak jak napisałam w motcie książki: „Czasami myśli i czyny człowieka kładą się długim cieniem na jego duszy”.
Przywiązuję dużą wagę do psychologizacji bohaterów, co sprawia, że wykreowane postacie są ludźmi w pełnym tego słowa znaczeniu: potrafią kochać i nienawidzić, śmiać się i płakać, cierpieć i być szczęśliwymi. Zupełnie jak w normalnym życiu. Dopiero okoliczności, w jakich znajdują się bohaterowie, determinują ich zachowanie i postępowanie. Oni sami nie wiedzą, jak dana sytuacja wpłynie na ich sposób myślenia czy działania. Często są zaskoczeni swoimi reakcjami. Gubią się w życiu, miłości, zazdrości, które popychają ich nawet do zbrodni. Oczywiście już na początku powieści bohaterowie są określeni, mam na nich pomysł i przydzielone dla nich role, ale tak naprawdę dojrzewają oni wraz rozwojem akcji. Często też pojawiają się postacie nowe, niezaplanowane, ale niezbędne do dopełnienia fabuły. Staram się też tak pokierować postacią, aby to czytelnik dokonał ostatecznej oceny bohatera.
Serce czy rozum? Romantyzm czy realizm? Czym bardziej kieruje się Pani w życiu?
Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na zadane pytania. Ci, którzy przebywają ze mną na co dzień twierdzą, że twardo stąpam po ziemi, że jestem kobietą stanowczą i zdecydowaną, czasami za bardzo wymagającą i pragmatyczną. Jednak najbliżsi wiedzą, że w głębi duszy jestem niepoprawną romantyczką, wrażliwą, uczuciową, typową zodiakalną wagą, która kładzie na dwóch szalach rozum i serce, analizuje, rozkłada na kawałki, rozważa, rozmyśla, bo wszystko muszę mieć poukładane i zaplanowane. Mam w sobie potrzebę harmonii i równowagi, co w życiu bywa przeważnie niemożliwe, a często nawet uciążliwe. Walczę z nadmiernym idealizmem i uczuciowością, jednak czasami emocje biorą górę. Serce czy rozum? W życiu zawodowym i codziennym zdecydowanie rozum, w pozostałych przypadkach serce, które nie zawsze chce słuchać rozumu…
Alicja Flis z córką w Wenecji
Plany twórcze na najbliższą przyszłość?
Na razie mam zaplanowanych jeszcze kilka spotkań z czytelnikami, a potem bez reszty oddam się pisaniu rozpoczętej już książki. W zeszłym roku byłam z rodziną w Wenecji. Zamieszkaliśmy w małym hoteliku, dawnym domu artystów, stylizowanym na XIX wiek. Po przekroczeniu jego progu poczułam całą sobą, że to właśnie w tym miejscu rozgrywać się będzie akcja mojej kolejnej powieści. Oczywiście z Wenecją i jej mrocznymi tajemnicami w tle.
Serdecznie dziękuję za rozmowę.
Dziękuję i pozdrawiam!
